Ik verdwaalde in dromen van dichtkunst en bossen. (Foto © K.)
Jonge mensen lijden te vaak in stilte door de taboes en schaamte die heersen, vindt K. (21). Zelf maakte ze iets akelig mee, maar erover zwijgen, doet ze niet. “Ik ben veel meer dan de dingen waar ik het moeilijk mee heb en die ik heb meegemaakt. Ik wil genuanceerd vertellen en laten zien dat ik niet zwijg, maar tegelijk ook niet alleen mijn verleden ben.”
Lieve vrienden, familie, knuffelaars.
Ik heb alles om gelukkig te zijn en eigenlijk ben ik dat ook wel. Ik luister naar mooie muziek, lees een boek, huppel, schommel. Ik hou van groenten, water, bomen, kastanjes, boswandelingen, de regen, vetplanten, moestuinen, pompoenen, blote voeten, tekenaars, verhalen en kokosthee. Ik leefde vier maanden in Congo, schaterlachte in Letland, ontwaakte in een Noorweegs woud en sliep op de matras van een Braziliaanse gastvrouw.
Ik studeer met resultaat. Ik leer over antropologische identiteiten en etnografisch veldwerk, ik praat Swahili in mijn dromen. Professoren zijn voorbeelden, hun kennis een doel naast zovele andere. Ik reisde met Rock Bujumbura naar Togo en Benin, startte een milieuproject in Lubumbashi en mag sindsdien mooie woorden schrijven op mijn allereigenste website. Soms lees ik verhalen, luidop voor niemand, omdat taal zo rustgevend is. Het leven lacht me toe.
De wereld lacht niet altijd mee. Ergens in mij tussen al dat schoons zit een monster…
Lees haar verhaal hier verder.
© 2016 – C.H.I.P.S. StampMedia – K.